panalo si panday

“panalo si panday!”

ang aking narinig,

at nagkandaugaga

ang makating tainga,

mapusok na dibdib,

at “mapagpalayang tinig.”

 

panalo si panday?

kilay ko’y nagtaas;

paanong nanalo,

samantalang ang nunal

ang siyang nagpasasa

at ngayo’y nakaupo

at ngayo’y nagtatago

sa bulwag ng kongreso.

 

panalo si panday!

hindi ba’t kaygaling?

ngayo’y iba naman

ang bubusisiin:

imbes na ang kaso

ng mga ampatuan

ay kanilang tapusin.

 

panalo si panday?

panalong paano?

kung bawat botante

at tao ng media

ay napapaikot

at nagpapaikot,

at ang bawat isa

ay kaydaling makalimot?

 

panalo si panday!

nasupil niya pala

at kanyang nagapi

ang tiyanak na hangal,

ang ganid na nunal!

pero teka, sandali,

bakit siya nakalibing

kung siya ang nagwagi?

 

panalo si panday?

nais kong maniwala,

na siya’y totoo nga.

ngunit kung ang nangdaya

ay di maparusahan

at imbes ay tapunan

ng laksang karangalan

at yaman ng bayan…

mas dapat magwala.

 

 

—-

 

just my gut reaction to the news about the comelec recount – written july 20, 2011. 

 

galit ako kay maria aragon

galit ako kay maria aragon.

kilala mo siya?

 

kasi kinanta niya ang awit ng isang

…

(sabi nila)

…

satanista. 

 

kaya galit ako sa kanya.

 

at hindi lang yon!

pinuri pa siya nito

sa ganda ng kanyang tinig,

at lumanay ng kanyang 

pag-interpret.

 

kapag nakita ko sya sa lansangan

dapat lamang

na murahin ko siya, hindi ba?

batuhin ng putik, 

at tawaging pangit.

di ba?

 

kasi… isa pa,

sinamahan pa niya sa pag-awit

yaong satanistang

saykedelik kung manamit.

 

oo! inimbita niya si maria,

sa kanyang konsyerto

sa canada.

 

nakita ko sa youtube

kung gaano ang kislap 

ng mata at ngiti

ni maria aragon

habang kasabay niyang umawit

si stefani joanne.

 

akalain mo yown?

 

kaya galit ako

kay maria aragown.

 

lahat ng bidyo nya sa youtube

ay babawiin ko ang aking “like”.

 

kasi mabait ako.

at malinis. 

 

hindi ako kagaya niya

na kasing-sikat 

ni binibining germanotta.

 

kaya galit ako sa kanya.

 

tara!

kilos-protesta!

 

—–

 

i hope maria aragon will not kill me for this post. 🙂 and i hope those who read this can understand the purpose and aim of it. just for the record, i admire maria aragon a lot. 🙂  [i feel like i have to say so because i’ve had some posts misunderstood before]. 🙂

 

bakit ba ayaw kong tumigil magsulat?

bakit ba ayaw kong tumigil magsulat

ng mga katagang ayaw namang magtugma,

at ng mga linyang hindi ko rin naman alam

kung ipapabasa ko sa iyo?

 

bakit ba ako inuumaga sa pag-iisip,

hindi mo naman sinasagot ang mga mensahe ko sa yo,

pero heto, para akong bata,

patuloy sa pagsusulat ng mga korning tula.

 

tanda ko pa nang una kang makita,

at pano ako nagkunwang maupo sa harap

para makatabi ka at aking masilip

ang iyong pangalan sa kwaderno mong bukas.

 

bakit ba ayaw tumigil ng aking diwa,

nagpapatalo sa tibok ng mangmang na puso;

nakikipag-away na naman

ang aking haypotalamus

sa silakbo ng dugo.

 

hindi ka naman kasi mahirap mapansin

at ewan ko ba kung bakit

bakit ba ayaw kong tumigil magsulat

ng mga ambisyosong salita

 

gaya ng pag-ibig

at ng pangalan mo,

pangalang minahal ni Rizal,

at ngayon,

                        maniwala ka man o hindi,

pati ako.

 

siguro ganun talaga,

hindi ako dalawin ng antok,

hawak pa kasi ng mga daliri

itong nagmamakaawa nang pluma.

 

nakalutang ako sa alapaap ng mga salita,

nagtatampisaw sa dalampasigan ng naalala mong ngiti,

kaya’d dirito muna ako,

magkukunwang kausap ka,

habang nakangiting parang mangmang

dahil ayaw,

ayaw,

ayaw ko pang tumigil magsulat

hangga’t hindi ko marinig

ang tilaok ng umaga…..

 

—-

edited from the original

original written july 27, 2005 at 1:27 am (House of Joy)

i was one month into beginning this semester for my MS physics class on electromagnetic theory, and we had this pretty classmate, josephine. i wrote this for her.  found the original in my box of drafts… no, i never gave the poem to her. it was droll, and too corny in its original form.  written in the aparmtent we used to call the house of joy.  

 

2012 in review

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

4,329 films were submitted to the 2012 Cannes Film Festival. This blog had 23,000 views in 2012. If each view were a film, this blog would power 5 Film Festivals

Click here to see the complete report.

 

kay pepe

ikaw itong batang nagpamahal sa akin
ng mga pag-iisip na bago sa damdamin:
kung bakit patay ang dalawang naging isa
at bakit kailangang pagsamahin sila;
kung bakit ang liwanag ay dapat abutin,
ikamatay ko man ang apoy ng bituin;
kung bakit ang wika’y dapat gawing bantog
sa isip, sa diwa, at gawing bantayog
ng bawat kong galaw, hangarin at dimdim;
kung bakit sa bayan ang buhay kong angkin.

ikaw ang binatang nagpatunay sa mundo
sa katalinuhan at galing ng indio:
na hindi siya unggoy gaya ng akala,
kundi isang paham na mandi’y dakila;
na hindi siya barbarong walang inang bayan,
kundi Pilipino — maharlikang angkan!
na hindi siya mangmang na walang kasaysayan,
kundi isang haring pinagnakawan lang
ng dayuhang nagpanggap na kanyang kaibigan;
na hindi siya duwag, at hindi talunan.

ikaw ang Malayong naglunsad ng digma,
nagsindi ng ningas, nagbunsod ng sigwa:
ikaw, Dimasalang ng diyaryong la soli;
si ibarra’t simoun ng noli at fili;
ikaw, Laong Laan na lagi ngang handa
upang paglingkuran ang inang inalila;
ikaw, jose rizal ng liga filipina,
ulong ilustrado at kanilang bandila,
na sa katipunan ay sagisag at mutya —
ikaw na pinaslang bilang pagparaya!

ikaw itong tanod nitong aming landas:
ang pluma mo’t tinig, at huling pahimakas,
ay tanda naming lahat, at siya naming lakas,
sa pagpanday nitong pangarap na bukas;
sa aming kabata, at nakababata,
ikaw ang bantayog at siya naming tala;
ang hangad mong laya na bunsod ng dunong
ay amin pang tanda, at amin pang kanlong…

sa gitna man ng daming samu’t saring tanong —
ikaw pa rin, pepe, ang bayani ng ngayon!

 

sa pagtulog

sana,
bawat mong pag-idlip
ay may kasaliw
na kaytamis
na panaginip.

sana,
bawat mong paghimbing
ay mayroong kasama
na tatanod
na tala.

sana,
bawat mong paghimlay
ay may dalang pangakong
walang patid na ngiti
habambuhay.

at sana,
sa bawat mong pagtulog
ay iyong madama
itong panalangin kong
pag-asa.

 

kayanin

kaya ba ng isang mandirigma
ang mag-angat ng kalis
matapos latayan ang buo niyang katawan
ng haplit ng lintik,
humahaginit sa bawat hagupit?

bawat pulgada ng taglay niyang balat
ay binabalot ng apoy,
nanginginig,
at ang bawat kilos ay pagdaloy ng kilig,
pag-agos ng nakalulunod na sakit.

paano magbubunot ng balaraw,
paano magtatanghal ng baluti,
kung ang mga daliri’y ayaw bumuka
at maging ang diwa’y balot ng diliryo,
hukob sa mundo ng hapdi?

kaya bang tumayo ng isang bayani
sa buhos ng asin at alkohol?
ano ang saysay ng pluma,
ano pa ang sagisag ng bala,
kung kitil na halos ang kanyang kaluluwa?

ngunit ito ang larangan ng simbuyo:
ang kayanin ang bawat sugat, at tumayo!
sa gitna ng luha at dugo,
ang iangat ang kalis at humayo —
paglisan ng lahat, ang matitira’y puso!

hindi dahil napawi na ng tapang ang hapdi,
ngunit dahil dapat siyang kayanin
upang magwagi.

 

sa dilim

tumatawa si pipay
sa dilim ng gabi,
kasama si pipoy
sa ilalim ng anino
ng mga kumpol na dahon
ng sampalok.
lumalangitngit
ang kawayan na datar,
umaangal tila
sa nagdadanting mga katawan,
o marahil
umuungol sa inggit,
habang nagtakip ng mata
ang mga bituin,
at nagtago sa ulap
ang namumulang buwan;
sabay sa panginginig
sa ginaw ng haplos ng hangin,
muling nabasag
ang isang imahen
ni maria.

 

sandali lang

lumabas ang itlog,
puting pinulot,
inipon, ibinenta,
binili.

hinugasan ang itlog,
niluto, binalatan,
inihain.
kinain.

pagkatapos,
tinapon ang balat.

at nanood ng tv.

ilang sisiw na kaya
ang naantala
dahil dito?

mga maharlikang manok
na ganu’t ganon lang
inilaglag
at nilimot.

gaya ng mga tula
na naitatapon
ng pagwawalang-bahala:

tulang tinta,
tulang bayani,
tulang mapagpalaya.

paano kaya
ang pagkaluto
nitong tula
ng buhay mo?

 

ito ang aking ngayon

dalawang buwan na kaybilis
mula sa maalinsangang hangin,
at mga maalikabok na kalsada,
kay tahimik dito,
hindi ako mapalagay
sa kay luwag na langit,
sa kayliwanag na paligid,
hinahanap ko ang musika
ng mga tambutsong mauusok
at mga nagsisigawang mga drayber,
ang takatak ng mga kahoy na kahon
ng mga nagtitinda ng yosi at kendi,
at maging ang mga mapangahas
na pagpasok ng mga gusgusing bata
upang kunwaring punasan ang mga sapatos
at paa,
hanap ko ang musika ng lungsod
ng maynila;

iba ang hangin dito,
tuyo at walang haplos-lamig,
hindi ka pagpapawisan
bagkus magkakaliskis ang iyong mga kamay;
hindi ko na maisip
kung bakit ako dati nagrereklamo
sa mga maalinsangang tanghali
at mga magdamag na bentilador
na mainit pa din magbuga ng hangin;

naaasiwa ako
at hindi ako makalanghap
ng amoy ng estero;
nasaan na ang mga pang-araw-araw
na aking karanasan
sa kahabaan ng taft avenue?

tag-init ngayon,
hintayin ko raw ang tag-niyebe.

ngunit paano?
samantalang sa pinaliit na mundong ito
ay alam kong naglulunoy sila
sa ulan at baha,

hindi ko malimot
ang manghang pagtitig ko rati
sa takip ng imburnal
na umaalagwa
sa dami ng laman niyang baha…

dito, araw-araw ay may nagkukumpuni
ng kalsada at kanal;
aasa ba akong makita ‘yon muli
dito?

nasanay akong ang pag-ayos ng kalye
ay ginagawa lamang
pag may eleksyon;
minsan sinilip ko ang mga trak
at mga pison
kung kaninong pangalan
ang nakalagay sa proyekto…
wala akong makita, kahit isa.

saka ko naisip–
wala na talaga ako
sa bayan ko.

hindi ko rin maisip kung kailan
nang huli akong kumain ng manok
nang hindi ito itinatapon
nang hindi basag ang mga buto
at sipsip ang utak nito…
dati-rati, mahihirapan ang langgam
maghanap ng makakain sa aking tira;
ngayon,
hindi ko matanggap
na walang makikinabang
sa laman-laman pang naiwan
sa aking pinagkainan.

hinahanap ko ang luha
upang pighatian ang ganitong kalagayan
samantalang sa aking iniwanan
ay may mga naghihikahos
makaamoy lamang
ng ulam.

sabi nila
walang payat na ‘merkano…

alam ko na ngayon
kung bakit ganito.

maya-maya lamang
tatakbo akong muli
at magmumuni-muni…
kung bakit isang linggong kinikita
ng maliliit na empleyado
dito
ang isang buwang pinagpapaguran
ng propesyunal
sa aking bayan.

noon, ay baha ay alinsangan,
ngayon,
tuyong hangin at kabusugan.

mayroong mali rito, alam ko.
hindi ko lang alam
kung pa’no sabihin ito.